"باز هم آمدی رفتی! حتی سلامی یادم نمی آید، آه همین"

در درون همهمه ای،
سرش سر به فلک، سینه اش هم همه پیش،
پیش می راند،
راننده زمان،
بی ذره امان،

تا بیندیشی به همین لحظه که رفتست هدر
می برد از کفت این لحظه یکی لحظه دگر
همچو موجی که برآید ز پس موج به سر
و به جا نگذارد از ان هیچ اثر،


لحظات جذر و مدی دارد،
که تو آیی و روی
همچنین بر سر و دل گردابی،
که روی نایایی!

هیبتی چون دریا،
دارد این دور زمان
بی خیال از جور و ناجور مکان،
پیش می راند

شب
هی زمان، جان من، جان جهان،
پیش مران، بیش مران
لحظه ای صبر، درنگ
نفسی تازه نما
ساقیا باده و بنگ،
که زمان شب را مهمان است
خاطره آوردست از راه دراز،
که عجب شیرین است
یادآور حسی دیرین است
...

روز
جمع کن سفره ما را ساقی
نیک می دانم؛ نیست این باقی
روز شد، رویا رفت،
گرچه شب خوش بود
لیک می دانم، نیست این باقی
روز شد رویا رفت