باز می پرسم زندگی این است؟!
شادی های کودکانه؟ عشقهای بچه گانه؟
آرزوهای محال و اشکها و درد دلهای شبانه؟
خنده های پوچ و بی رنگ و مستانه؟
....

که گر این نیست؛
کجایست آن؟، چون ست آن؟
خداوندا، الها،
به راهی کن مارا مشمول آن الطاف شاهانه


وگر این است؛
پس چرا در پی کسی، جایی، صدایی، آشنایی
این چنین بر گرد باغم من چو پروانه؟
....
باز روز است ، نوبتی دیگر، لباس نو کنم بر تن
به ساز نو شوم راهی، برای هر نوایش یکی از همان رقصهای عرف روزانه
ولی بازم همان پایان وهم آلود
که آیا زندگی این بود؟!

نی نی،
افسانه، افسانه،
هر چه هست، جز این نیست.
لیک آن چه هست این نیست.