" چقدر کوچک است این دنیا "
کی ها این جمله رو به کار می بریم... بیشتر وقتی که کسی را می بینیم که انتظار دیدنش را با توجه به فاصله ایجاد شده نداشته ایم و شاید مواقع دیگر
من، ولی، از این جهت می گم که اتفاقات، رویدادها و مسایل بزرگ و کوچک که آدم وقتی فقط برای خودش می بیند -وفکر می کند که چقدر بزرگ و منحصربه فرد است، که چقدر از روی خوشبختی یا بدبختی فرد اوست، چه و چه های دیگر- بعد می فهمد که چقدر مکررا برای آدمهای مختلف در شرایط مختلف پیش می آید. البته شاید صفت کوچک به اندازه کافی رساننده نباشد! بیشتر از کوچکی منظور کم بودن و تکراری بودن مجموعه مرجع حالتهایی است که برای انسانها وجود دارد و جالبیش انجاست که هر فردی نمونه های خودش را کاملا منحصر به فرد و نادر فرض می کند.

تازگیها دوباره نا کاملی اطرافیان و مخصوصا خودم خیلی ازارم می دهد بلای بدیست که فکر می کنم با وجود اینکه خیلی مواقع منحصر به فرد فرض می شود، همه به نوعی درگیر آنند، البته خیلی ها شعورشان در این زمینه به حدی رسیده که تا حد خوبی بی تفاوتند نسبت به این موضوغ .(آیا مطمئنا این رفتاری شعورمندانه است؟) در هر صورت از ان جاهاست که خدا و یک وجود کامل مطرح می شود که البته نمی دانم حل مسئله است یا پاک کننده آن!

صفتی که زیاد تازگیها درگیرش شده ام و آزارم می دهد خودبزرگ بینی است! وقتی همه چیز خود را چندین برابر بزرگتر می بینند و خیلی موارد دیگر... به نظرم انسانهای خودبزرگ بین از انسانهای بیش مدعی! خیلی مضر تر هستند! کلی ترش می شود همان بحث تفکر و زبان که اشتباه کدام یک بیشتر مضر است که البته جای بحث فراوان دارد.
اشتباه؟!
ضرر؟!
هه.
انبان! مفاهیمم گاهی اوقات سوراخ می شوند، سوراخی به آن فراخی که هر ارزش و مفهومی را به راحتی می بلعد، گویی کل جهان ذهنم به سیاه چاله ای می افتد(البته بیشتر به چاله اش تا سیاهش) بیشتر از ان که پوچی باشد هیچی است! هیچ است! هیچ !
می دانی درمانش چیست؟
هیس! ساکت! خودم می دانم، همه می دانند اما همه چیز را که نباید گفت، پیش می آید. مثلا همین بابک انقدر گفت تصادف می کنی که کردم.