بی ربط؛ فرار؟!

دنیا دو قسمت بود، من این طرف و تو آن طرف،
خطی دو طرف را از هم جدا می کرد، هر کسی در طرف خودش برای خودش زندگی ای داشت.
یادم می اید روزهای اول برای هم دست تکان می دادیم
بعدا کم کم به خط نزدیکتر شدیم تا همدیگر را از نزدیکتر ببینیم، هیجان داشت این آشنایی،
فکرش را بکن دو نفر از دو دنیای متفاوت، چقدر می تواند این نزدیکی جذاب باشد،
کمی بعد کارمان شده بود روزها در طرف خودمان مشغول فعالیت می شدیم فقط به این انگیزه که شبها کنار خط من این طرف تو آن طرف دست هم را بگیریم، من از روزم این طرف بگویم و تو از روزت آن طرف.

بعدها آن قدر این حس کنجکاوی بالا رفت که خواستیم از خطها فراتر رویم، دلهره ای همانند کودکی ای که رنگ نقاشی اش از شکل زده بیرون به ما دست داد بود، ولی جرات کردیم، من به تو نگاه کردم و تو به من و طرفهای مقابلمان
برق در چشمانمان بود وقتی پایمان را در آن طرف می گذاشتم،
...
آن قدر کنجکاو بودیم، که فکر همه جایش را نکرده بودیم،
من در طرف تو در زمین فرو رفتم و تو در طرف من به هوا رفتی، خواستیم برگردیم، من گیر کرده بودم و تو تکیه گاهی نداشتی،

شاید متعلق به هم بودیم ولی نه متعلق به دنیای هم.
----